بررسی تطبیقی فرایندهای بزرگ‌سازی در زبان‌های فارسی و ژاپنی در چارچوب نظریه ساخت‌واژه ارزش‌گذار

پژوهش حاضر به معرفی، تحلیل و مقایسه فرایندهای بزرگ‌سازی در دو زبان فارسی و ژاپنی در چارچوب نظریه ساخت‌واژه ارزش‌گذار می‌پردازد. در این نظریه ساخت‌هایی که خودآگاه یا ناخودآگاه ارزش مصداق یا مخاطب را از دیدگاه گوینده و به داوری او منتقل می‌کنند «ساخت‌های ارزش‌گذار» نامیده می‌شوند. ساخت‌واژه از مهمترین سطوح زبانی برای تحقق ارزش‌گذاری است که امکانات فراوانی را در اختیار گویندگان هر زبان قرار می‌دهد. از جمله این امکانات می‌توان به فرایندهای کوچک‌سازی (تصغیر) و بزرگ‌سازی (تکبیر) اشاره کرد که در زبان‌های مختلف برای تولید ساخت‌های ارزشگذار بکار برده می‌شوند. از آن‌جا که کوچک‌سازی در تعداد بیشتری از زبان‌ها مشاهده می-شود و اغلب با افزودن وندهای خاص به انجام می‌رسد، بیشتر از بزرگ‌سازی مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است. برای مثال، در زبان فارسی پژوهش‌هایی در مورد کوچک‌سازی انجام شده است، اما به سازوکارهای بزرگ‌سازی، جز به صورت پراکنده در برخی کتاب‌های دستور زبان اشاره‌ای نشده است. یافته‌های تحقیق حاضر نشان داد با این که دو زبان فارسی و ژاپنی به لحاظ تکوینی به دو خانواده متفاوت تعلق دارند و به لحاظ رده‌شناسی در دو دسته متفاوت جای می‌گیرند، اما هر دو به شکلی بسیار مشابه از دو سازوکار ترکیب و دوگان‌سازی برای بزرگ‌سازی بهره می‌برند. مقاله حاضر بزرگ‌سازی با دو فرایند ترکیب و دوگان‌سازی را در فارسی و ژاپنی به تفصیل بررسی و با یکدیگر مقایسه می‌کند.